Minsan talaga Mahirap lang ma-Gets, Gets mo?

Photo not mine.

Ito na naman ako. Binubuhay uli ang blog na 'to.

Nakakatuwa lang si God, patuloy Niya pinapakita 'yung mga defect mo at the same time, patuloy ka din Niya pinapaalalahanan na mas malaki ang kaya Niyang gawin sa buhay mo.

Ang dami lang nangyari. Yung iba pa dun, hanggang ngayon hindi pa din ayos o wala pa din na linaw. Pero isa lang 'yung natanto ko ng totoo, yung bagay na gagawin mo dahil sa pagmamahal mo kay God, minsan ang dating sa ibang tao, kahibangan. Maapektuhan ka talaga sa mga naririnig mo, lalo na at asahan mo na yung mas magsasalita yung mga tao na malapit sa'yo.

Masyado tayong segurista sa lahat ng bagay. Aminin natin nyan. Kumbaga sa termino ng mundo, konti lang ang risk-taker. Kaya nga naimbento ang statistics at math para i-measure yan ih (na-segway pa talaga). Pero minsan, ang gusto talaga ng Lord, magkaroon lang tayo ng faith sa Kanya. Imagine Niyo, paano kaya 'yung mga karamihan sa mga taga-sunod Niya, nakapagpatuloy kahit wala sila na kahit anong possessions dito sa mundo? God will Provide. Pero minsan, ang gusto Niya, we just let Him do it IN HIS WAY. Madalas kasi, dumidiskarte tayo ng hindi naka-ayon sa kanya.

Hindi ko nagagawa lahat 'to. Pinapatutunan lang din ni God sa akin. Ang sakin lang, wag tayong maging secure sa mga bagay na dito mo lang sa mundo makikita. There are far more important things, katulad na lang ng mga souls of men na hindi pa nakakakilala sa Kanya.

Everyone are called but only few responds. Sana magrespond din tayo sa kung ano ang tinatawag Niya sa iyo.

May problema at problema na kahaharapin ka, ang gusto Niya mas maging matatag ka sa Kanya; na mas tingnan mo Siya.  May mga tao na magsasalita at magsasalita, pero mas gusto Niya na mas marinig mo yung Boses Niya.

Hindi ko nagagawa lahat, pero by His grace lang din kung bakit ina-allow ni God na makita ko 'yung mga bagay bagay na ito at naniniwala ako na para din ito sa growth ko sa Kanya at para mas maging dependent ako sa Panginoon.

Salamat sa Inyo Dakilang Ama. Mahal po kita. Tulungan po nawa Ninyo ako at naniniwala ako na mas madami po Kayong magagawa kesa sa sarili ko.

Questions and Contentment: Bakit kaya?

Ang tagal ko na din na hindi nakakapaglagay ng blog ko dito. Madami lang nangyari: nagpahinga, kumain, nagtrabaho, at kung anu-ano pa. Kung may nagbabasa man ng mga blogs ko, siguro 'yung iba nagtataka, "Aba, nag-Tagalog" , wala lang. Katulad nga nung sinabi ko dati, lahat naman ng nilalagay ko dito, impromptu. Wala na akong ginagawang edit-edit. Mas gusto ko lang mas ma-express siguro yung mga nasa isip ko kaya ganun.

Anyways, ang dami lang na nasa isip ko ngayon: blessings, problems, love, spirituality, basta yung mga yun. Nanghihinayang lang din ako. Parang ang dami kasing nagbago. Alam mo 'yung pakiramdam na 'yung mga kaibigan mo, parang iba na? Actually, isang bagay yan sa mga babae. Lumaki kasi ako na "one-of-the-boys", meaning mas nakaka-close ko 'yung mga lalaki. Siguro kasi boyish din kasi ang kilos ko, tapos 'yung mga trip nila, yun din. What I've noticed din kasi is that 'yung samahan ng mga lalaki, kahit anong mangyari, mawala man 'yung isa ng matagal o hindi, pag nagkita-kita parang walang pinagbago. Parehas yung hampas at asaran na meron sila. Ang napansin ko lang sa ilan sa mga kaibigan kong babae, parang pag nawala ka lang sa sirkulasyon nila ng, let's say, ilang linggo, parang hindi ka na nila kilala? Ok lang sana kung 'yung mga kaibigan mo na masasabi mo na hindi pa nasa Panginoon, ang nakakalungkot, kahit kasi yung mga "Sis" mo, ganun din. Napansin ko yan dito sa church na pinupuntahan ko ngayon. Ayoko makaramdam ng ganito, kaso hindi ko maiiwasan masaktan at magtampo. 

Nilipat kasi nila ako sa isang mission area mula dun sa main. After nun, (tapos naging in-a-relationship pa ako), parang iba na sila: as in silang lahat halos. Ayoko makaramdam ng ganito kasi ang lagi kong pinapaalala sa sarili ko na hindi dapat ako tumingin sa tao pero dapat sa Panginoon lang ako nakatingin. Pero nung nakaraan, yung isa sa tinuring ko na ate sa church, parang ang cold na lang bigla. Yung dating na halos beso-beso kayo, ngayon, ngiti lang. Ni hindi na nga nag-uusap. Nakakalungkot lang talaga. Ayokong ma-stumble. 

Nakakalungkot lang talaga. Ang dami ko kasi gusto sabihin sa kanya (maging dun sa iba), pero wala. Walang nakakahalata na gusto ko na din umiyak. Dinadalangin ko lang din sa Panginoon na makita ko din kung ano din yung blindspot ko. Ako lang ba ang nag-iisip nun o ano? Paano ba mabebreak yun?

Maging dependent lang talaga ako kay God. Mas maenjoy ko lang sana 'yung love at joy na talagang siya lang naman yung makakapagpuno sa buhay na pinagkatiwala niya. Maging kuntento sa kanya alone. 

Madami man akong tanong, alam ko nandyan si God. Madami man nangyari, alam ko hindi Niya ako pababayaan.

Dinadalangin ko lang na sana, tulungan niya ko na mag-extend pa din ng love and understanding sa puso ko sa lahat ng likha Niya.